Linia "T", jest wariantem linii prostokąta. Wykształciła się w latach 1908-1914. Kształt linii "T" podkreślało szerokie rondo kapelusza, obecnie jej kształt również podkreśla kształt kapelusza oraz szerokie kołnierze lub bufiaste rękawy do wąskiej sukienki. Aby w ubiorze pojawiła się linia "T" należy założyć żakiet z grubymi poduszkami oraz bardzo wąską spódnicę tzw. "tubę".

Linia prostokąta, inaczej zwana linią "prostą" jest często obecna w modzie. Pojawiła się w XX wieku, w latach dwudziestych, w stroju chłopczycy. Linia ta wprowadziła chłopięcą sylwetkę o małym biuście i wąskich biodrach bez zaznaczonej talii. Początkowo linię tę stosowano do ubiorów dwuczęściowych. Żakiety miały spadziste ramiona, a spódnice były zupełnie proste i nieco dłuższe od noszonych zaraz po wojnie. Po wojnie linia ta została ponownie wylansowana w 1949 roku przez Diora. Noszono wówczas proste sukienki koszulowe, bez rękawów, o wydłużonym dekolcie, ozdobionym długim sznurem perełek, owiniętych wokół szyi i spadających poniżej talii.

Linia "prosta" jest jedną z najmodniejszych linii. Pojawia się w projektach ubiorów prawie wszystkich projektantów mody współczesnej. Charakteryzuje ją brak wyraźnie zaznaczonej talii, ubiory są luźne, swobodne, opływające ciało.

Linia owalna jest kolejną, często występującą linią w modzie. Pojawiła się ona w 1913 roku pod postacią elipsy-wrzeciona, poszerzonej poniżej bioder, a zwężonej górą przez zastosowanie małego kapelusza i dołem poprzez spętanie nóg wąską suknią. Nawiązywała do mody końca XIX wieku. Suknie o tej linii były bardzo kobiece i przypominały nieco modę z czasów impresjonistów. Najbardziej charakterystyczną cechą tej linii było poszerzenie sukien na wysokości bioder, zwężenie ich u dołu i drapowanie. W ten sposób sylwetka sprawiała wrażenie zaokrąglonej.
Rozwój linii owalnej przypada na lata 1957/1960, kiedy to weszły w modę obfite marszczenia na biodrach, przy równocześnie zwężonym dole. Przyjęła wówczas kształt "beczki". Szyto wtedy spódnice z klinów odwróconych szerszą częścią do góry. Podobny efekt uzyskiwano podpinając dół do góry.

Obfite fałdy na plecach i fantazyjny krój nadawały całości ubioru linię owalną zwaną "jajkiem", a po pewnym czasie linią "kropli wody". Uzyskała ona wówczas maksymalną szerokość na linii dołu.
W ubiorach współczesnych linia owalna jest szczególnie widoczna w fasonach ubiorów wierzchnich, zwłaszcza kurtek.

Linia trójkąta, zwana również linią kloszową, której początków można dopatrywać się od 1916 roku. Sprowadzała się ona wówczas do dwóch trójkątów, zwróconych podstawami do dołu. Klosz linii podkreślały spódnice marszczone lub układane i dół żakietu odstający od bioder.
Po drugiej wojnie światowej linię kloszową wylansował Chrystian Dior w 1947 roku. Nawiązywała ona wówczas do ubiorów z XIX wieku stwarzając zarys sylwetki kobiecej o małej głowie, z wyszczupleniem górnej partii i bardzo długiej, szerokiej spódnicy. Charakterystyczne cechy linii kloszowej to wyraźnie zaznaczone rozszerzenie dołu poprzez zastosowanie różnego rodzaju spódnic marszczonych lub układanych. Kształt linii "trójkąta" uzyskiwano również dzięki odpowiednim tkaninom.

Linia "X", czyli linia dwóch trójkątów zwróconych do siebie wierzchołkami. Występowała szczególnie w latach powojennych. Środkiem kompozycji był punkt zbieżny wierzchołków trójkątów znajdujących się na linii pasa. Kształt linii nadaje się poprzez poszerzenie ramion, często za pomocą specjalnych usztywnień i rozszerzenie ubioru na linii dołu.

Charakterystyczną cechą tej linii jest bardzo wyraźne zaznaczenie linii talii poprzez odpowiednie cięcie oraz zastosowanie szerokiego paska.

Linia "A", jest pochodną linii trójkąta - wąską u góry i maksymalnie rozszerzona dołem. Ubiory tej linii przybrały kształt rozwiniętego "kielicha kwiatu", kloszując się poniżej bioder, a nawet od połowy uda. Od roku 1958 rozpowszechnił się ubiór poszerzający się od ramion, którego długość została znacznie zmniejszona. Była to linia "trapezu".

"Trapez" wykonano z tkanin sztywniejszych w celu utrzymania odpowiedniej szerokości dołu. Spódnica była układana lub marszczona.

Linia "H", pojawiła się w latach 1954/55, była nowym wariantem linii prostokąta. Do linii "H" należały przede wszystkim tuniki, które utrzymywały się w modzie ostatnich kilkudziesięciu lat. Tuniki sięgały poniżej bioder lub nawet do kolan, a wkładano je na plisowaną spódnicę, której widoczny był zaledwie dolny fragment robiący wrażenie falbany.

Rodzaje linii mody>>

Prezentacja kierunku odzieżowego>>